Dierenvriend

“Hé, jij bent toch gek op dieren? Kom dan moet ik je iets laten zien! Kijk, mijn kat heeft kittens. Leuk hè?” En “mijn dochter geven we voor haar verjaardag een schildpadje, zij is ook al zo gek op dieren”. Voor mij zijn dit de meest verschrikkelijke verhalen. Want ja, ik ben gek op dieren. En precies daarom word ik helemaal niet blij van deze nieuwtjes.

Nooit anders geweest

Al zolang ik mij kan heugen trek ik mij het leed van dieren extreem aan. Werd er bij ons thuis vis gegeten? Dan zette ik een doos voor de vissenkom (ja die hadden we vroeger helaas) zodat de vissen het niet hoefden te zien. Later ving ik cavia’s op, stopte ik met vlees eten en liep ik collecte voor het lokale dierenasiel. Dat ik uiteindelijk mijn werk heb kunnen maken van mijn overtuiging, dat vind ik nog altijd ontzettend bijzonder. Maar dat mijn liefde voor dieren, toch vaak afwijkt van wat anderen zien als houden van dieren, dat wil nog wel eens voor ongemakkelijke situaties zorgen.

Wie dan wel?

Je wilt niet altijd degene zijn die de sfeer bederft. Maar tegelijkertijd: als ik het niet voor het dier opneem, wie doet dat dan wel? Zal ik iets zeggen als ik op het schoolplein hoor “ik geef wel een cavia voor haar verjaardag”? Hoe reageer ik op het nieuws dat impulsief een puppy is aangeschaft door vrienden? En dat nestje kittens, ga ik terwijl alle ogen vol verwachting naar mij kijken, zeggen dat het een enorm slecht idee was? Eerlijk, niet altijd trek ik mijn mond open. Maar liegen doe ik ook niet. Ik steek mijn energie in mijn werk, wie weet bereiken we dan ooit de situatie dat ik als dierenvriend niets meer op te merken heb. <3

Foto: Carmen C